عراق، هفت سال پس از اشغال

این روزها هفت سال از آغاز حمله‌ی آمریکا و متحدانش به کشور عراق می‌گذرد. در نیمه‌ی شب ۱۹ مارس ۲۰۰۳ ارتش آمریکا ده‌ها تُن بمب بر سر مردم بغداد ریخت و از پی آن نیروهای زمینی‌اش را از مرزهای این کشور وارد کرد. پس از هفت سال حضور نیروهای اشغالگر در این کشور بیش از ۴۳۰۰ سرباز آمریکایی کشته و هزاران نفر زخمی شده‌اند و بیش از ۶۵۰۰۰۰ عراقی جان‌شان را از دست داده‌اند.
پیامد دیگر این جنگ بحران ناشی از آوارگیِ دو میلیون و چهارصد هزار نفر عراقی (براساس آمار سازمان ملل) است. چندی پیش ژنرال ری ادیرنو، فرمانده‌ی نظامی آمریکا گفت، "اگر پس از این انتخابات امنیت در عراق برقرار نشود، به‌رغم وعده‌ی اوباما نیروهای آمریکا تا پایان سال ۲۰۱۱ از عراق بیرون نخواهند آمد."

یانار محمد Yanar Mohammad رییس بنیاد آزادی زنان عراق از بغداد با برنامه‌ی رادیویی Democracy now ضمن بررسی "خصوصی‌سازی، نبود امنیت مالی و اجتماعی در میان طبقه‌ی کارگر و سرمایه‌گذاری گسترده‌ی کمپانی‌های چندملیتی در کشور عراق" می‌گوید، پس از هفت سال اشغال هنوز پرسش‌های زیادی مطرح است که هم‌چنان بی‌پاسخ مانده. این روزها مردم منتظر نتیجه‌ی نهایی انتخابات‌اند، گرچه در برنامه‌های دو گروهی که با هم رقابت دارند، چندان تفاوتی دیده نمی‌شود.
روی دیگر سکه که به آن توجه زیادی نمی‌شود، مشکل اقتصادی است. خصوصی‌سازی، به‌ویژه در دو سال گذشته به‌شدت گسترش یافته و از پی آن هزاران ‌هزار کارگر عراقی کارشان را از دست داده‌اند، بی‌آن‌که از هیچ‌گونه بیمه‌ی اجتماعی برخوردار باشند. برنامه‌های اقتصادی جدید سطح وابستگی به شرکت‌های چندملیتی را روز به روز بالاتر می‌برند و از سرمایه‌گذاران خارجی پشتیبانی می‌کنند. نداشتن قانون حمایت از کارگر و نبود بیمه‌ی بیکاری از پیامدهای دیگر این شتاب به‌سوی وابستگی هرچه بیش‌تر است. با آن‌که سود ناشی از صادرات نفت خام عراق سرشار است، وزیر اقتصاد کشور از گرفتن وام از بانک جهانی خبر می‌دهد. گذشته از خصوصی‌سازی گسترده و نبود امنیت کاری برای طبقه‌ی کارگر دموکراسی‌ای روی کار آمده که نظامی‌ها و شبه‌نظامی‌ها را به صحنه‌ی سیاست آورده، آن‌هایی که در منطقه‌ی سبز و امن بغداد حکومت می‌کنند.
یانار محمد می‌گوید: در حال حاضر فقر به‌ویژه در میان زنان جامعه به‌شدت رشد کرده و یکی از میراث جنگ پدید آمدن میلیون‌ها زن بیوه و یتیم آواره است که از کمک‌های اجتماعی هیچ‌گونه بهره‌ای نمی‌برند. در قانون اساسی جدید نابرابری جنسی آشکار است. بسیاری از قوانین سکولار شهروندی، فردی و زنان که در دوره‌ی صدام وجود داشت، حذف شده و قانون اسلامی شریعه و دیگر قوانین مذهبی جایگزین آن‌ها شده‌اند.
یانار محمد ضمن مقایسه‌ی جنگ در دوره‌ی بوش و اوباما می‌گوید: وضعیت کارگران و کارمندان و حتا مقام‌های بالاتر با دوره‌ی بوش هیچ فرقی ندارد. مردم از بار گرانی کمرشکن و آمار بیکاری ۸۰ درصد به ستوه آمده‌اند و بسیاری از زنان جامعه برای گذران زندگی به روسپی‌گری روی آورده‌اند، درحالی‌که ثروت افسانه‌ای حاصل از نفت به یغما می‌رود.
در پایان یانار از ارتش آمریکا و متحدانش می‌خواهد هرچه زودتر کشورش را ترک کنند تا مردم بتوانند در سرزمینی خالی از حضور اشغال‌گران، با پشتوانه‌ی یک‌دیگر و تلاش پیگیر، و با بهره‌وری از منابع بزرگ ثروت، کشوری آباد و آزاد بسازند.